Δείτε το στον ΕΥΔΟΞΟ

Τουλάχιστον εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχει καταστεί σαφές ότι η διεθνής άνοδος του επαγγελματικού τουρισμού και ιδιαίτερα του συνεδριακού τουρισμού θα μπορούσε να δώσει και στη χώρα μας ένα σημαντικό μερίδιο αυτής της αγοράς. Η υιοθέτηση του όρου νέες μορφές τουρισμού -για μορφές που δεν είναι αναγκαστικά νέες αλλά που μπορούν να αναπτυχθούν στα πλαίσια των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που παρουσιάζει το ελληνικό τουριστικό προϊόν- παρέμεινε χωρίς σημαντικά και ουσιαστικά βήματα. Και φυσικά στα πλαίσια αυτού του όρου και της αντίστοιχης προσπάθειας εντάσσεται ο τουρισμός κινήτρων, ο εκθεσιακός και κυρίως ο συνεδριακός τουρισμός.
Ο απόηχος της δεύτερης ενεργειακής κρίσης σε συνδυασμό με τη βελτίωση της υποδομής και ανωδομής των παραδοσιακών τουριστικών προορισμών των ανταγωνιστών μας, αλλά και τη δυναμική εμφάνιση νέων, αρχίζει να δημιουργεί τους πρώτους τριγμούς στο ελληνικό τουριστικό οικοδόμημα.
Η διατάραξη -για ποικίλους λόγους- της αρμονικής σχέσης της τουριστικής προσφοράς και ζήτησης που έγινε ιδιαίτερα έντονη στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας για την πόλη της Αθήνας, αφυπνίζει μερικά τις τελματωμένες αρχικές προσπάθειες.
Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας αποτελεί πλέον θλιβερή διαπίστωση το γεγονός της ολοένα αυξανόμενης καθίζησης της μέσης κατά κεφαλήν τουριστικής δαπάνης, κάτι που αναγκάζει τον τότε υπουργό της Προεδρίας της κυβέρνησης να επαναδιατυπώσει έμμεσα τη χιλιοειπωμένη άποψη περί επιλεκτικού τουρισμού. Πράγματι, το 1985, στα πλαίσια της πανελλήνιας διάσκεψης τουρισμού στη Χαλκιδική, τονίζει ότι οι προσπάθειες της ελληνικής τουριστικής πολιτικής θα πρέπει να τείνουν στην αύξηση τουριστών υψηλότερης εισοδηματικής τάξης και κατά συνέπεια στην αύξηση της μέσης κατά κεφαλήν τουριστικής δαπάνης (κατά κεφαλή τουριστικού συναλλάγματος).
Η μέση τουριστική δαπάνη που για το 1980 ήταν 361 δολάρια, ακολουθώντας συνεχή σταδιακή πτωτική πορεία, εμφανίζεται στα 244 δολάρια το 1989.
Η πτώση αυτή, που εντοπίζεται κύρια αλλά όχι αποκλειστικά στη χειροτέρευση της οικονομικής σύνθεσης της ελληνικής τουριστικής αγοράς, δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο που τείνει να καθιερώσει τη χώρα μας σε φθηνό τουριστικό προορισμό.
Η αύξηση της μέσης τουριστικής δαπάνης που εμφανίστηκε το 1990 (290 δολ.) και το 1991 (319 δολ.), για πολλούς και διάφορους λόγους - παρά το ελπιδοφόρο της μήνυμα - δε θεωρείται ότι αναστρέφει πάγια, τα ισχύοντα δεδομένα.
Οι χαμηλές τιμές συνεπάγονται ανάλογη ποιότητα προσφερόμενων τουριστικών υπηρεσιών σε τουρίστες χαμηλών εισοδημάτων. Φυσικά καν νομοτελειακά, ισχύει και το αντίστροφο. Με αυτές τις σκέψεις, θεωρώ ότι θα πρέπει να επιταχυνθούν τα βήματα που απομένουν -και δυστυχώς είναι αρκετά- σε δυο βασικές κατευθύνσεις:
- η μία, αφορά στην ολοκλήρωση των προσπαθειών τόσο της πολιτείας όσο και μεμονωμένων αλλά αξιόλογων επενδυτών ιδιωτικών συμφερόντων, με στόχο την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του ελληνικού τουριστικού προϊόντος για τον τουρισμό κινήτρων, τον εκθεσιακό και κυρίως το συνεδριακό.
- η δεύτερη, αφορά στην αναγνώριση και επιλογή του ευρωστότερου τμήματος της Αγοράς του κλασικού ελληνικού τουριστικού προϊόντος και στην εναρμόνιση του ελληνικού προϊόντος σ' αυτό, με γνώμονα το τετράπτυχο: ξεκούραση, αναψυχή, διασκέδαση και ευχαρίστηση- κάτι που φυσικά προϋποθέτει και νέα συμπληρωματική υποδομή αλλά κυρίως βελτίωση ποσοτική και ποιοτική της υπάρχουσας.
θεωρώ και τις δυο παραπάνω κατευθύνσεις εξίσου σημαντικές αλλά και με υψηλό βαθμό επείγοντος, δεδομένου ότι αποτελούν τις μόνες αποτελεσματικές διαφυγές του αδιεξόδου: κερδίζω λίγα και προσφέρω ανάλογα για να μην αναφερθούμε στην από πολλούς υιοθετημένη παραφθορά του: κερδίζω λίγα - προσφέρω ακόμα λιγότερα.
Στα πλαίσια της αναβάθμισης του ελληνικού τουριστικού προϊόντος και στα πλαίσια της προσέγγισης του επιλεκτικού τουρισμού, τα τεχνολογικά ιδρύματα της χώρας μας και συγκεκριμένα τα τμήματα Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων (που λειτουργούν σε πέντε από τα T.E.I.) μεταξύ άλλων, έχουν συμπεριλάβει στο πρόγραμμα σπουδών τους σαν ένα από τα τέσσερα κατ' επιλογήν υποχρεωτικά μαθήματα που διδάσκονται στο Ε' εξάμηνο σπουδών Οργάνωση Συνεδρίων και Εκδηλώσεων. Η ενεργοποίηση του μαθήματος αυτού, στο T.E.I, της Αθήνας, συμπίπτει με την εκλογή μου σαν μέλους του εκπαιδευτικού του προσωπικού το 1986 και την ανάληψη της διδασκαλίας του. Επιδίωξη του συγκεκριμένου μαθήματος είναι η εξοικείωση του σπουδαστή με τις πωλήσεις, την οργάνωση και τη διεξαγωγή των συνεδρίων και εκδηλώσεων από τη σκοπιά του τουριστικού παραγωγού. Στα πλαίσια του μαθήματος των δημοσίων σχέσεων διδάσκεται η οργάνωση των συνεδρίων από τη σκοπιά του οργανωτή της συνεδριακής εκδήλωσης αυτής καθεαυτής.
Η εργασία αυτή γράφτηκε με γνώμονα τις εμπειρίες και διαπιστώσεις μου τόσο σαν διδάσκοντα στο χώρο της τριτοβάθμιας επαγγελματικής εκπαίδευσης, όσο και σαν διευθυντικού στελέχους στο χώρο της μαχόμενης ξενοδοχείας, για περισσότερα από δέκα χρόνια. Ο σκοπός της εργασίας αυτής είναι τριπλός: (α) να συμβάλει στη διεύρυνση της φτωχής ελληνικής τουριστικής βιβλιογραφίας ιδιαίτερα στο χώρο του Συνεδριακού Τουρισμού,(β) να δώσει ένα ολοκληρωμένο και χρήσιμο βοήθημα σε αυτούς που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της τουριστικής παραγωγής, προβολής και διάθεσης του ελληνικού τουριστικού προϊόντος,(γ) να αποτελέσει ένα βοήθημα στους σπουδαστές των τμημάτων Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων των T.E.I, της χώρας μας.
Το βιβλίο αυτό αποτελείται από δύο μέρη και συνολικά από εννέα κεφάλαια, πέντε στο πρώτο μέρος του και τέσσερα στο δεύτερο.
Στο πρώτο μέρος, με τίτλο εισαγωγή στην έννοια και τις δυνατότητες του επαγγελματικού τουρισμού, γίνεται μια γνωριμία με αυτή την αγορά και επιχειρείται η παρουσίαση της ποιοτικής και ποσοτικής ανάλυσης της. Παρουσιάζονται γνωρίσματα και χαρακτηριστικά της, καθώς και ωφέλειες που προκύπτουν για τον τόπο υποδοχής της. Πιο αναλυτικά, στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζεται η ευρύτερη αγορά του επαγγελματικού τουρισμού. Στο δεύτερο, τρίτο και τέταρτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι κυριότερες επιμέρους τμηματοποιήσεις της, όπως η συνεδριακή, των κινήτρων και η εκθεσιακή, αντίστοιχα. Τέλος, στο πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο του πρώτου μέρους, αναλύονται οι προϋποθέσεις και προοπτικές ανάπτυξης των κυριότερων μορφών του επαγγελματικού τουρισμού στη χώρα μας με έμφαση στο συνεδριακό.
Το δεύτερο μέρος αφορά στην ξενοδοχειακή μονάδα σαν βασικό και κύριο αποδέκτη της συνεδριακής αγοράς, ιδιαίτερα μάλιστα όταν τα συνέδρια διεξάγονται σε εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου. Στο έκτο κεφάλαιο του παρουσιάζονται οι δυνατότητες παραγωγής, στα πλαίσια της ξενοδοχειακής μονάδας, συνεδριακού προϊόντος καν η τιμολόγηση του. Στα κεφάλαια επτά και οκτώ αναλύονται τα πρότυπα παροχής συνεδριακών υπηρεσιών και η χρησιμοποίηση συγκεκριμένων τεχνικών και μεθόδων για την εύρυθμη διεξαγωγή των συνεδρίων και την καλύτερη εξυπηρέτηση των συνέδρων.
Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, αναλύονται τα μέσα και οι τεχνικές για την προώθηση των πωλήσεων του ξενοδοχειακού συνεδριακού προϊόντος.
Στο τέλος του κάθε κεφαλαίου ακολουθούν οι Βιβλιογραφικές Σημειώσεις-παραπομπές ενώ μετά το δεύτερο μέρος ακολουθεί ένα εκτεταμένο Παράρτημα. Σε αυτό περιλαμβάνονται πρόσθετοι πίνακες, στοιχεία και τεχνικές προδιαγραφές συνεδριακών κέντρων.
Τέλος, θεωρώ υποχρέωση μου να ευχαριστήσω όλους όσους με οποιοδήποτε τρόπο βοήθησαν στη συγγραφή και έκδοση αυτού του βιβλίου. Κάνω ιδιαίτερη αναφορά για τη συμβολή τους, στον καθηγητή του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πειραιά Πέτρο Παπαγεωργίου και στο συνάδελφο καθηγητή του Τμήματος Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων του T.E.I. Αθήνα Δρα Νίκο Ηγουμενάκη.
Θα θεωρούσα σημαντική μου παράλειψη αν δε μνημόνευα τη διακριτική, αθόρυβη και αποτελεσματική προσφορά του εκδότη της Interbooks κ. Στάθη Νικητόπουλου που σαν φίλος, σαν οικονομολόγος και σαν εκδότης κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο από την παράδοση των χειρογράφων μου να τα μετατρέψει σε βιβλίο.
Διατηρώ την ελπίδα ότι το βιβλίο αυτό, χωρίς να κουράσει τον αναγνώστη του, θα καταφέρει να πετύχει τους στόχους για τους οποίους γράφτηκε.